سود سوز آور یا همان کاستیک سودا با نام شیمیایی هیدروکسید سدیم ماده اصلی قلیایی برای صابون هایی است که در بازار موجود هستند. قیمت اقتصادی این ماده به همراه بازدهی بالای آن دلایل اصلی برای مصرف این ماده به عنوان ماده قلیایی در صابون های جامد است. استفاده از این ماده در صابون سازی البته با رعایت ضوابط و مقررات ایمنی آن بخودی خود اشکالی ایجاد نمی نماید اما ایراد از آنجا آغاز می شود که
در هنگام استفاده از مواد شیمیایی در تولید موادی که مصرف انسانی دارند ٬ تولید کننده باید دقت بسیار بالایی را در تولیدات خود لحاظ کند تا ماده شیمیایی فعالی در محصول نهایی وجود نداشته باشد. اکنون تصور کنید که در بسیاری از کارخانه جات وطنی ! ظرف پیمانه برای توزین سود سوزآور ٬ بیل است! کارگر می داند که باید در این بچ ده بیل سود سوز آور بریزد. و البته توجیه متخصصین این کارگاه ها نیز فراوری مواد شیمیایی با یکدیگر و تلخیص سازی و اینگونه خطوط دفاعی است که بسادگی می توان دریافت که چندان منطقی به نظر نمی آید.
در طرف مقابل اما من برای تولید صابون های گیاهی از قلیاب حاصل از خاکستر چوب برای تولید صابون استفاده می نمایم. البته نباید این اشتباه را تصور نمایید که قلیاب حاصل از خاکستر از نظر توان فعالیتی ضعیف تر از قلیاب های شیمیایی است. بخاطر داریم که هر دو مولکول چربی برای واکنش صابونی شدن نیاز به یک مولکول ماده قلیایی دارد. بنابر این برای ایجاد این واکنش چاره ایی بجز درگیر نمودن این مولکول برای هر دو مولکول چربی وجود ندارد.
اما بجای استفاده از تلخیص سازی که در آن گلیسرین صابون گرفته شده و افزودن مواد شیمیایی متعادل کننده قلیایی به محصول نهایی با افزایش نسبت چربی به قلیاب این اطمینان حاصل می گردد که قلیاب فعال و اضافی در محصول نهایی وجود نداشته باشد.
نتیجه کار را می توان با یک آزمایش ساده Ph بسادگی دریافت. پیشتر درباره اختلاف عظیم پ هاش صابون های گیاهی دست ساز با صابون های شیمیایی مقاله مفصلی برای شما نوشته ام.